กระจกมักเกิดจากการสะสมของเงินเปียก หรือบางครั้งเป็นนิกเกิลหรือโครเมียม (ซึ่งใช้บ่อยที่สุดในกระจกรถยนต์) ผ่านการชุบด้วยไฟฟ้าลงบนพื้นผิวกระจกโดยตรง กระจกเงาสำหรับอุปกรณ์ออปติคัลมักผลิตโดยวิธีการสะสมด้วยสุญญากาศ เทคนิคเหล่านี้สามารถโยงไปถึงข้อสังเกตในช่วงทศวรรษที่ 1920 และ 1930 ว่าโลหะถูกดีดออกจากขั้วไฟฟ้าในหลอดปล่อยก๊าซและกลั่นตัวเป็นหยดน้ำบนผนังกระจกซึ่งก่อตัวเป็นชั้นเคลือบคล้าย กระจก  ปรากฏการณ์นี้เรียกว่าการสปัตเตอร์ได้รับการพัฒนาเป็นวิธีการเคลือบโลหะทางอุตสาหกรรมด้วยการพัฒนา เทคโนโลยี เซมิคอนดักเตอร์ในทศวรรษที่ 1970 พบปรากฏการณ์ที่คล้ายกันนี้กับหลอดไฟแบบไส้ กล่าว คือ โลหะในไส้หลอดที่ร้อนจะค่อยๆระเหิดและควบแน่นบนผนังของหลอดไฟ ปรากฏการณ์นี้ได้รับการพัฒนาเป็นวิธีการเคลือบการระเหยโดย Pohl และ Pringsheim ในปี 1912 John D. Strongใช้การเคลือบการระเหยเพื่อสร้าง กระจกกล้องโทรทรรศน์เคลือบ อะลูมิเนียม ตัวแรก ในทศวรรษที่ 1930 กระจกอิเล็กทริกตัวแรกถูกสร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2480 โดย Auwarter โดยใช้โรเดียมระเหย