แผ่นดินไหวเปลือกโลกเริ่มต้นเมื่อพื้นที่เกิดการลื่นไถลบนพื้นผิวรอยเลื่อนซึ่งเป็นจุดโฟกัส เมื่อการแตกเกิดขึ้นแล้ว มันจะเริ่มแพร่กระจายออกจากจุดโฟกัส กระจายออกไปตามพื้นผิวรอยเลื่อน การแพร่กระจายด้านข้างจะดำเนินต่อไปจนกว่าการแตกออกจะไปถึงสิ่งกีดขวาง เช่น จุดสิ้นสุดของส่วนรอยเลื่อน หรือบริเวณบนรอยเลื่อนที่มีความเค้นไม่เพียงพอที่จะทำให้เกิดการแตกต่อไปได้ สำหรับ แผ่นดินไหว ขนาดใหญ่ ขอบเขตความลึกของการแตกจะถูกจำกัดลงโดยโซนเปลี่ยนผ่านแบบเปราะ-เหนียวและสูงขึ้นโดยพื้นผิวดิน กลไกของกระบวนการนี้เข้าใจได้ไม่ดีนัก เนื่องจากเป็นการยากที่จะสร้างการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเช่นนี้ขึ้นใหม่ในห้องทดลองหรือบันทึกคลื่นไหวสะเทือนใกล้กับเขตนิวเคลียสเนื่องจากการเคลื่อนที่ของพื้นดินที่รุนแรง การแตกของ แผ่นดินไหวแบบ Supershearนั้นแพร่กระจายด้วยความเร็วที่มากกว่าความเร็วของคลื่น S สิ่งเหล่านี้ล้วนถูกสังเกตได้ในระหว่างเหตุการณ์สไตรค์สลิปขนาดใหญ่ พื้นที่ความเสียหายที่กว้างผิดปกติซึ่งเกิดจากแผ่นดินไหวคุนหลุนในปี 2544มีสาเหตุมาจากผลกระทบของโซนิคบูมที่พัฒนาขึ้นในแผ่นดินไหวดังกล่าว