เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา ผมกับเพื่อนๆได้มีโอกาสไปออกรอบไดร์ฟกอลฟ์กันที่โรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดราชบุรี เพราะมีเพื่อนๆในก๊วนบอกว่าราคาไม่แพง สภาพสนามดีเลย ผมเลยลองเช็คดูในเวป ความรู้สึกเมื่อเห็นรูปทีแรก มันช่างใหญ่โตสวยงามอะไรเช่นนี้ ดูจากคำบรรยายแล้วแบบ หืม..."สนามกอล์ฟW ราชบุรี สนามเชิงเขา ระดับมาตรฐานแชมเ***ยนชิฟ ความยาว 6,900 หลา พาร์ 72 แต่ละหลุมจำลองจาก 100 สนามทั่วโลก ดัดแปลงให้เข้าทำเลของสนามเชิงเขาอย่างแท้จริง พร้อมตกแต่งด้วยพันธุ์ไม้นานาชนิดในแต่ละหลุม ล้อมรอบด้วยทิวทัศน์แห่งขุนเขาที่วางเรียงรายล้อมรอบโครงการ สนามแห่งนี้ ท้าทายฝีมือของนักกอล์ฟทุกระดับ ไม่ว่าจะเป็นมือสมัครเล่นแฮนดิแคป24 จนถึงระดับซูเปอร์สตาร์ของโลก." อ่านเสร็จปุ๊บผมไม่พูดพร่ำทำเพลงเลย ยกหูโทรหาเพื่อนด่วนๆ เจอกันเช้าวันพฤหัสบดีว่าจะออกสักสองวัน 36 หลุม ผมจัดแจงหาเบอร์โทรจองเลย ตอนนี้ใจผมมันอยู่ที่สนามเรียบร้อย ตู๊ดดด.... ตู๊ดดดดด พนักงาน : (อัน-นยอง-ฮา-เซ-โย) ผม : สวัสดีครับ ใช่สนามกอล์ฟ W ราชบุรี หรือเปล่าครับ พนักงาน : อ่อใช่ค่ะ คนไทยหรอค่ะ ขอประทานโทษค่ะ ผม : ตอนนี้ที่สนามมีโปรโมชั่นอะไรบ้างครับ และผมอยากขอจองที่พักด้วยครับ พนักงาน : ตอนนี้มีโปรโมชั่นในส่วนของสนามค่ะวันธรรมดา แพ็คคู่ 2,000 บาทรวมกรีนฟีตีทั้งวัน แคดดี้ 18 หลุม และรถค่ะ ส่วนที่พักราคาปกติค่ะ ผม : คนพักเยอะไหมครับ ต้องจองที่พักไหม พนักงาน : ที่พักยังมีค่ะ เยอะเลย มาได้เลยค่ะ ก็คุยกันเสร็จสิ้น ซึ่งราคาที่พักกับสนามไม่ได้แพงเลย เมื่อเทียบกับสนามอื่นๆ ซึ่งที่นี่เหมือนจะถูกที่สุดเลยก็ว่าได้ หลังจากนั้นผมก็ทำการเก็บกระเป๋าเรียบร้อยและเดินทางออกจากบ้านในเช้าวันพฤหัส การเดินทางก็ลำบากนิดหน่อยเพราะผมพึ่งเคยไปครั้งแรก ก็อาศัย GPS นี่แหละนำทาง ถูกบ้างผิดบ้างตามประสา แต่หนทางที่เข้าไปเหมือนอยู่ท่ามกลางธรรมชาติป่าไม้นานาพันธุ์ เห็นโดมอยู่ไกลๆ เอาแหละเราก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย มาถูกทางด้วย (แอบดีใจเล็กๆ) ด้านนอกทางเข้าเหมือนถูกโอบล้อมด้วยต้นไม้ เหมือนอยู่หุบเขา เราก็แปลกใจ สถานที่สุดหรูแบบนี้มาอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไง ดูแอดเวนเจอร์มากๆ เมื่อถึงสนามก็พบกับตึกที่ใหญ่โต แต่ดูเหมือนกับสร้างมานานแรมศตวรรษ มันดูเก่ามากไม่เหมือนกับรูปในเวปที่ดูครั้งแรก แขกที่มาพักก็มีแต่นักท่องเที่ยวต่างชาติ ส่วนมากจะเป็นคนเกาหลี แต่ผมไม่ซีเรียสอะไรมากเพราะเรามาถึงแล้ว ก็ลองดูสักครั้งก็ไม่เห็นมีอะไรอาจจะดีก็ได้ แต่ก็แอบน้อยใจนิดๆที่มันไม่เหมือนกับที่เราคิดเอาไว้ ผมก็เช็คอินกับโรงแรมเรียบร้อย เก็บสัมภาระที่เตรียมมาขึ้นลิฟต์ เชื่อไหมครับลิฟต์ที่ขึ้นเหมือนลิฟต์ที่อยู่ในโรงแรมร้าง มีกลิ่นอับมาก ผมขึ้นไปคนเดียว แต่ก่อนถึงชั้นที่ผมพัก อยู่ดีๆก็มีเสียง ตื้ดดดด เสียงแบบน้ำหนักเกิน ซึ่งผมตกใจมากเพราะผมขึ้นมาคนเดียว แต่ผมก็คิดไปในทางที่ดี ว่าสงสัยลิฟต์มันคงเก่าแล้ว เมื่อถึงชึ้นที่พักผมก็ไขกุญแจห้อง เปิดห้องมาผมสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง มันบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ มันรู้สึกถึงความวังเวงพิกล พร้อมกับพูดในใจกับตัวเอง “โรงแรม***อะไรว่ะ น่ากลัวชิบหาย” แต่ผมก็รีบเก็บของแล้วลงมารอเพื่อนข้างล่างเพื่อออกรอบกัน เมื่อเพื่อนมาถึงผมก็บอก “กูรู้สึกว่าที่นี่แม่งมีอะไรแปลกๆชอบกลว่ะ” เพื่อนผมก็บอกมึงคิดมาก เอาน่ามาพักผ่อนอย่าคิดมาก ราคาแม่งก็สมแล้วแหละ มึงอยากได้ดีๆก็ไปที่อื่น ไปๆๆๆออกรอบกันวันนี้จะตีให้หนำใจเลย แต่ต้องขอบอกว่าสภาพสนามโอเค กรีนดี ไม่ท๊อปซอยล์อย่างที่เพื่อนผมได้บอกเอาไว้ หลังจากออกรอบอย่างสนุกสนานจนเย็น ผมกับเพื่อนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าที่พักเพื่ออาบน้ำแต่งตัว และลงมาทานอาหาร จนเวลาผ่านไปจนถึงสามทุ่มก็พากับกลับห้องเพื่อพักผ่อน เพราะเช้าเรามีนัดกันอีก 18 หลุม แต่ก็มีเหตุการณ์บางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น!! เวลาน่าจะสักประมาณสี่ทุ่มผมเปิดทีวีไว้พร้อมกับแชตหาแฟนสาว อยู่ๆทีวีก็เปลี่ยนช่องเอง ซึ่งรีโมทก็อยู่บนหัวเตียงผมก็แปลกใจ นึกในใจมันเปลี่ยนเองได้ไงวะ ก็ทำเป็นไม่สนใจ หลังจากคุยกับแฟนเสร็จผมก็เริ่มง่วง จึงทิ้งตัวลงนอนแต่ก็ยังเปิดทีวีไว้ เพื่อไม่ให้มันเงียบจนเกิดไป ต้องบอกก่อนว่าบรรยากาศตอนนี้มันช่างไม่เป็นใจกับผมมากๆ สักพักผมก็คล้อยหลับไป จนมาสะดุ้งตื่นหลังได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ดังมาจากหน้าห้อง ผมก็งัวเงียตื่นขึ้นมานึกว่าเป็นเสียงของทีวี แต่มันไม่ใช่!! เฮ้ยเสียงใครแม่งมาร้องไห้วะ ผมก็ปิดทีวีเพื่อที่จะหาที่มาของเสียงว่ามาจากที่ใด สรุปมันดังมาจากหน้าห้องครับ ผมตั้งสติบอกตัวเองเราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ทำไมมีคนมาร้องไห้ข้างนอกในเวลายามวิกาลเช่นนี้ ผมเลยใช้ความกล้าที่มีทั้งหมดในตอนนั้นแง้มเปิดประตูออกไปดู ว่าที่มาของเสียงเป็นใคร ที่ไหน มาร้องไห้ทำไม พอเปิดประตูออกไปผมก็ไม่พบอะไร เสียงร้องก็เงียบไป ผมแบบ.. เฮ้ยเอาแล้วไง ยังไงวะเนี่ย ความคิดในหัวประดังเข้ามาร้อยแปดพันเก้า แต่ก็พยายามตั้งสติคิดในทางที่ดี สงสัยที่มาของเสียงคงกลับเข้าไปนอนแล้วแหละ ผมก็กลับเข้าห้องมา คราวนี้อย่าว่าแต่นอนเลยครับ ใครจะไปหลับลง ผมก็เลยดูทีวีข่มใจไปในตอนนั้น พอเริ่มสะลึมสะลือกำลังจะหลับ เสียงร้องไห้ดังมาอีกแล้วครับ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ตีสองสี่สิบห้า มึงมาร้องไห้อะไรกันอีกตอนนี้ คนจะหลับจะนอน คราวนี้ผมทำนิ่งครับ ในใจก็กลัว แต่ก็นึกเดี๋ยวคงจะมีคนอื่นออกมาดูเองแหละ แต่เสียงมันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนมันมาดังอยู่ตรงหน้าห้องผมเลย ผมรู้ได้โดยทันทีเลย กูโดนแน่ๆ ก็ได้แต่หลับตาสวดมนต์ภาวนาว่าเรามาดีนะ อย่ามากวนเราเลยต่างคนต่างอยู่เถอะ แต่เสียงร้องไม่ได้เบาลงเลย แถมยังมีเสียงลอยมาข้างๆหูว่า “สวดไปเถอะ ไม่กลัวหรอก” ชิบหายสิครับงานนี้พอกันที กูไม่อยู่แล้วที่นี่ ผมรีบเก็บของแล้วรีบหลับหูหลับตาวิ่งออกจากตรงนั้นในวินาทีนั้นเลย จะว่าลืมเพื่อนลืมฝูงก็ได้ตอนนั้น ไม่สนใจอะไรในโลกนี้แล้ว ผมต้องรีบเอาตัวเองออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ขับรถมุ่งกลับสู่กรุงเทพ โดยไม่มองกระจกหลังเลยในตอนนั้น เมื่อถึงกรุงเทพตอนนั้นประมาณเกือบตีห้า ฟ้าเริ่มสว่าง ผมก็เลยยกหูโทรศัพท์หาเพื่อน บอกผมมีธุระ ต้องกลับก่อนนะ เช้าวันนั้นผมเลยแวะไปใส่บาตรตอนเช้า พร้อมทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขาคนนั้น ผมก็คิดผมไปลบหลู่อะไรหรือเปล่า หรือมันอาจจะเป็นเพราะคำที่ผมพูดในใจตอนไขประตูห้องเข้าไปว่า โรงแรม***อะไรวะ น่ากลัวชิบหาย ตอนนั้นก็เป็นได้ หลังจากนั้นผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนผมฟัง เพื่อนผมก็บอกเขาเองก็เจอเหมือนกัน แต่เจอเหมือนมีคนเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องทั้งคืน แต่ด้วยความที่เขาเหนื่อยก็เลยไม่ได้สนใจอะไร หลังจากนั้นผมก็ตามสืบประวัติของโรงแรมก็พบว่า ที่สภาพมันเก่าซอมซ่อแบบนี้เป็นเพราะเจ้าของเสียชีวิตจากการที่เธอใส่ชุดราตรียาว แล้วชายกระโปรงไปติดเข้ากับพัดลมโรงงาน จึงดูดร่างเธอเข้าไปข้างในจนทำให้เสียชีวิตลง แล้วเสียงร้องไห้ก็ไม่ใช่ผมเจอคนเดียว มีคนเจอแบบนี้เยอะมาก ประกอบกับการที่มีแต่คนต่างชาติมาพักเพราะไม่มีคนไทยมาพักกัน ขนาดพนักงานเมื่อพลบค่ำก็แยกย้ายกันกลับ ไม่มีใครอยู่ประจำที่นั่นเลย ผมแบบ..อึ้งผสมกับขนลุก ขนพอง ขนแขนสแตนอัพเวลานึกถึงที่นั่น พอกันทีครับกับโรงแรมแห่งนี้ ถึงว่าสนามจะดีก็เหอะ ไม่ไหวจริงๆ ไม่ขอประสบพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้อีก ที่นี่ทำให้ผมไม่กล้าไปออกรอบในที่ๆไม่คุ้นเคยอีกเลย ถึงแม้มาตราฐานจะติดอันดับโลกอะไรก็เหอะ พอกันทีครับกับ สนาม W ราชบุรี ผมจะจดจำชื่อนี้ไปจนวันตาย..