ในขั้นตอนต่อไป นักวิจัยจะเล่นเสียงซ้ำๆ กับหนูโดยไม่ใช้ไฟฟ้ากระตุ้น Katharina Spoida กล่าวว่า "น่าสนใจ เราสังเกตเห็นว่าหนูน็อคเอาท์เรียนรู้ได้เร็วกว่ามากว่าน้ำเสียงไม่ได้ทำนายสิ่งกระตุ้นความกลัวได้ดีกว่าหนูที่ขาดการดัดแปลงพันธุกรรมที่เฉพาะเจาะจงนี้" Katharina Spoida กล่าว "ด้วยเหตุนี้ ดูเหมือนว่าการไม่มีตัวรับเซโรโทนินจะเป็นประโยชน์สำหรับการเรียนรู้การสูญพันธุ์" การทำงาน นักวิจัยได้ตรวจสอบปรากฏการณ์นี้ในรายละเอียดเพิ่มเติม และพบว่าหนูน็อคเอาต์แสดงการเปลี่ยนแปลงของการทำงานของเซลล์ประสาทในสมองสองส่วนที่แตกต่างกัน หนึ่งในนั้นคือบริเวณย่อยเฉพาะของ dorsal raphe nucleus (DRN) ซึ่งโดยปกติแล้วจะเป็นบริเวณหลักในการผลิตเซโรโทนินในสมองของเรา นอกจากนี้ นักวิจัยยังค้นพบกิจกรรมของเซลล์ประสาทที่ผิดปกติในนิวเคลียสเบดของ stria terminalis (BNST) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่เรียกว่าอะมิกดาลาขยาย "ในหนูน็อคเอาต์ เราพบกิจกรรมพื้นฐานที่เพิ่มขึ้นในเซลล์ที่ผลิตเซโรโทนินบางชนิดของนิวเคลียส dorsal raphe ในขั้นตอนต่อมา เราแสดงให้เห็นว่าการไม่มีตัวรับยังเปลี่ยนแปลงกิจกรรมของเซลล์ประสาทในนิวเคลียสย่อย 2 อันของ BNST ซึ่งสนับสนุนการเรียนรู้การสูญพันธุ์ในท้ายที่สุด" Sandra Süß ผู้เขียนคนแรกอธิบาย